Even iets langer in bangkok dan gepland

De derde dag Bangkok zouden we om 7:00 uur de taxi pakken om om half 9 de trein te pakken naar Chang Mai, een tocht van 12 uur. Ik zelf had geen een nacht nog goed geslapen en kreeg iedere dag meer last van mijn keell. In Nederland was ik net 2 weken voor vertrek behandeld tegen een abces bij mijn amandelen, waarvoor ik onder controle stond bij de arts, maar hij vond het zo goed uitzien de dag voor vertrek dat ik zonder zorgen op vakantie ging.

De nacht van vertrek was verschrikkelijk en had ik erge pijn aan mijn keel en oren. In de ochtend toen Marjolein wakker werd gaf ik dan ook aan mij niet lekker te voelen en waren wij aan het twijfelen of we de reis wel moesten gaan maken.
Terwijl wij aan twijfelend aan het praten waren hoorde een vrouw uit het hostel ons praatte en kwam gelijk naar ons toe en bood aan om met mij naar het ziekenhuis te gaan. De vrouw genaamd Ilse, was een Nederlandse verpleegkundige die ook op reis was in Bangkok. Ze is echt mijn engeltje geweest!!!

Samen met haar hebben we een taxi gepakt, wat nog een tijdje duurde omdat er nogal veel ziekenhuizen in Bangkok liggen en ze ons naar het verkeerde brachten. Ilse kwam al 20 jaar in Bangkok en wist precies in welk ziekenhuis we moesten zijn.

Eenmaal in het ziekenhuis moest ik naar de KNO arts die in mijn keel keek en gelijk zei dat ze het abces moest wegsnijden. Aangezien ik al getraumatiseerd was in Nederland bij het opensnijden van het abces, gaf ik meteen aan dit niet zonder fatsoenlijke verdoving te willen doen. Ze belde een andere KNO Chirurg die gelijk zij dat ze eruit moesten worden gehaald omdat het te vaak achter elkaar was voorgekomen. Zo gezegd zo gebeurt nog geen 6 uur later lag ik op de operatie tafel, het ging zo snel dat ik nog geen angst of gedachtes kon hebben voor wat er ging gebeuren. En daarbij was ik allang blij dat ik van mijn pijn verlost zou worden en dat we in Bangkok waren gebleven en onze reis niet verder waren gegaan.

Het was een hele ervaring om een Thais ziekenhuis geopereerd te worden, ten eerste was het een ziekenhuis van 24 verdiepingen, waarvan ik op de 15de lag dus een ongelovelijk uitzicht met alle hoge gebouwen. Daarbij kreeg ik een n mooi rose patientenpakje aan waardoor je je een echte patient voelde. De verpleging en artsen spraken en verstonden bijna geen engels waardoor je je vaak onbegrepen voelde, verder kom je er achter dat er genoeg gezeik ontstaat door verzekeringen waar je op dat moment eigenlijk helemaal niet mee bezig wilt zijn.
Iedereen van de verpleging en artsen waren zo lief en vriendelijk dat je wel op men gemak voelde wat wel erg scheelde.

De operatie was verder heel goed verlopen en binnen 4 uur lag ik dan ook weer op de afdeling. Ik kwam op twee persoonskamer te liggen met een hele lieve buurvrouw Sena Sena, zij was een lerares engels dus heeft mij heel veel geholpen met vertalen naar verpleegkundige. Dit was echt mijn redding.

Gelukkig mocht Marjolein bij mij op de kamer slapen, zowel voor haar als mij was dit erg prettig. Ik kreeg de hele dag door ijs en in bed gelegen.

Een ochtend werd ik wakker en riep Senna Senna mij, ze hadden haar net verteld dat ze waarschijnlijk botkanker had. Dit was echt heel aangrijpend en emotioneel. We hebben dan ook met zijn tweeen flink gehuild en heb haar getroost.
In Thailand wordt de behandeling van kanker niet verzekerd, dus je moet gewoon veel geld hebben wil je dit kunnen betalen. Erg triest.

Omdat we als eerst een geplande reis hadden geboekt, waren we ons geld kwijt. Sena Sena heeft ons geholpen om de touriste politie in te schakkelen. Marjolein zo dapper als ze is, is in haar eentje naar het politie bureau gegaan en heeft een hele discussie gehad om ons geld terug te krijgen. Ze waren erg op haar gevoel aan het inspelen en zeiden dan ook dat het voor ons niks was dit geld en dat het voor hun zoveel geld was om weer terug te geven, wat onzin is want ook voor ons als arme studenten is dit veel geld. Uiteindelijk in een hele lange discussie heeft ze dan toch de helft van het bedrag terug gekregen! Ik was echt trots op haar dat ze dit had gedaan!!!!!!

Na 3 nachten mocht ik dan eindelijk uit het ziekenhuis. Marjolein had een hostel geboekt 400 m van het ziekenhuis dus dat was erg fijn. De kamer in het hostel heeft geen ramen waardoor we ongestoord kunnen uitrusten en slapen. Het slapen is een drama ten eerste door de jetlag en ten tweede door alle gebeurtenissen.

We zijn de zaterdag nog bij Sena Sena op bezoek geweest, ze had inderdaad de diagnose Botkanker. Ze was zo blij ons te zien en wou een hele fotoshoot met ons die werd gemaakt door de verpleging. Was echt heel leuk.

In plaats van 3 dagen bangkok moeten we hier nu 2.5 week blijven, eerst hadden we zo iets van wat moeten we er. Maar we zitten nu in een heel ander gedeelte dan de eerste dagen dus genoeg nieuwe dingen te zien.
Uiteindelijk zijn we Bangkok dan ook meer gaan waarderen dan dat we de eerste 3 dagen hadden gedaan en is het toch echt een hele leuke stad met veel verschillende kanten.